رابطه توسعه و طلاق در ایران . منصور دیهول ، سیروس احمدی ، اصغر میرفردی

چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین توسعه اجتماعی - اقتصادی و طلاق در کشور در طی سال‌های 1392-1360 انجام‌شده است. بنابراین رویکرد این پژوهش به موضوع توسعه و طلاق و برهمکنش آن‌ها، رویکردی جامعه‌شناختی به مطالعه انحرافات و مسائل اجتماعی در بستر توسعه و تحولات اجتماعی است. تحقیق حاضر از نوع کمّی- طولی است که به روش سری‌های زمانی (تحلیل ثانویه) انجام‌شده است. مشاهدات مربوط به متغیرهای تحقیق، در دوره زمانی 92-1360 جمع‌آوری و مورد بررسی قرارگرفته است. پژوهش در سطح کلان انجام‌شده و به همین دلیل جامعه مورد بررسی، سطح مشاهده و تحلیل، کل کشور است. چارچوب نظری مبنای تحلیل، نظریه تغییر ارزش‌ها در جوامع در حال گذار و پذیرش طلاق به‌عنوان پیامد تحولات ارزشی توسعه اقتصادی- اجتماعی و برخورد ارزش‌ها و هنجارهای مدرن با ارزش‌ها و هنجارهای سنتی تخصیص نقش‌ها در حوزه ازدواج و خانواده است، که انتظار می‌رود با افزایش سطح توسعه‌یافتگی کشور، میزان آن نیز افزایش پیدا کند. یافته‌های مطالعه نشان می‌دهد که همراه با روند رشد شاخص‌های توسعه در طول دوره مورد بررسی در کشور، میزان طلاق نیز افزایش قابل‌توجهی پیداکرده است. بررسی روابط کوتاه‌مدت بین متغیرها نشان می‌دهد که از میان متغیرهای مورداستفاده جهت سنجش توسعه اقتصادی - اجتماعی، سطح باسوادی و اشتغال در بخش صنعت در کوتاه‌مدت تأثیر منفی بر طلاق داشته و باعث کاهش آن می‌شود درحالی‌که بررسی روابط بلندمدت نشان می‌دهد که هر چهار متغیر نرخ باسوادی، میزان اشتغال در بخش صنعت، امید به زندگی و دسترسی به زیرساخت‌های توسعه‌ای دارای اثر مثبت بر طلاق بوده و سبب افزایش طلاق شده‌اند. واژه‌های کلیدی: توسعه اقتصادی - اجتماعی، طلاق، روش سری‌های زمانی، ایران.